Η Άνοιξη και η Ποίηση

 Σ΄αυτήν την εποχή της κρίσης και της απαξίας που μας καθηλώνει σε μια μίζερη και συχνά απαισιόδοξη θεώρηση των πραγμάτων, νομίζω ότι οφείλουμε να αναζητούμε κάθε δημιουργική ιδέα που εκφράζει την χαρά, την ελπίδα και τη γόνιμη διάθεση. Το σχολείο πιστεύω πως  είναι ο ιδανικός  χώρος που όλα αυτά μπορούν να βρουν το φυσικό τους χώρο. Γι αυτό και σήμερα θα διαβάσουμε με τους μαθητές δικά τους ποιήματα που θα φέρουν στην τάξη και θα αναρτήσω στο ιστολόγιο.
 Αυτό  όμως φαίνεται να πρεσβεύουν  και οι καθηγητές που "υπηρετούν" στο Γυμνάσιο Στρυμονικού και οργάνωσαν για σήμερα μια γιορτή της Άνοιξης και της ποίησης μαζί, τιμώντας την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης και την Εαρινή Ισημερία.
Η ιδέα υπέροχη, μαθητές και εκπαιδευτικοί συνθέτουν τα δικά τους  ποιήματα. Τυχαία ¨έπεσε" στο χέρι μου το ποίημα που έγραψε η μαθηματικός του σχολείου Κατερίνα Καραστογιάννη και αποφάσισα μ΄αυτό να υποδεχτώ την Άνοιξη. Την άνοιξη σ΄ένα σχολείο ανθρώπων που εμπνέουν και εμπνέονται και ανεβάζουν πιο ψηλά τον πήχη.


Η Άνοιξη ήταν μια εποχή, καλεσμένη σε γιορτή, σχολική!
Αργούσε όμως κι απορούσε: -Με τι χρώμα να ντυθώ;
-Να βάλω πράσινο φωτεινό; Σαν τη χλόη θαρρώ
Κίτρινο τρελλό;
λεμόνι μου ήρθε στο μυαλό!
Μπλέ και άσπρο και με πολύ χαρά
-καλά - βάλε και κάποιον και τη σημαία να κρατά!
-Θύμωσα κι εγώ πολύ
κι αφού απ΄το ουράνιο τόξο πήρα συμβουλή
έβαλα όλα τα χρώματα μαζί,
για να κάνω εντύπωση καλή!
Βέβαια αισθανόμουν και λίγο παρδαλή.
Έβαλα και το στεφάνι μου απλά...
και με δώρα την αγάπη , και τη χαρά
πήγα! και έγινε χαμός
γέλασε ακόμα και ο Θεός.