Έτσι τέλειωνε η νύχτα μας και πέφταμε για ύπνο τότε που δεν υπήρχαν οι ολονύχτιες τηλεοπτικές αγρυπνίες της κενής ζωής μας...
Από το τότε στο σήμερα...
Περίεργη νύχτα η σημερινή ίσως και ιστορική !
Ξαφνικά η οθόνη του τηλεοπτικού δέκτη έγινε μαύρη. !
Στο σπίτι απλώθηκε το μαύρο του σκότους της σιωπής και της θλίψης.
Το μαύρο της α-πορίας και της αμηχανίας.
Τί έγινε;
Εμείς οι "καναπεδάτοι" που κάναμε την τηλεόραση θρησκεία τις προηγούμενες δεκαετίες αναγκαζόμαστε να διαχειριστούμε μια νέα τάξη πραγμάτων.
Με απόφαση της τριτοκομματικής κυβέρνησης και κάτω από την απόλυτη επιβολή των δανειστών η ελληνική ραδιοφωνία τηλεόραση, η δημόσια δηλαδή υπηρεσία ενημέρωσης και επικοινωνίας των Ελλήνων έπαψε να εκπέμπει. Το σήμα κόπηκε και η στιγμή πάγωσε.
Είναι δυνατόν σκέφτομαι να συμβαίνει;;...και όμως είναι... Είναι μια νέα πραγματικότητα που οφείλουμε να δούμε;; με μάτια ανοιχτά!
Δεν θα παρακολουθήσω τις διαφωνίες και τον κανιβαλισμό τούτη την ώρα, τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές που άλλοι μιλούν για τα λαμόγια της ερτ και άλλοι πάλι ετεροχρονισμένα ενδιαφέρονται και κόπτονται για την επιβίωσή της. Το παιχνίδι είναι γνωστό πια...
Εγώ σκέφτομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους, ανθρώπους σαν εμένα σαν τον καθένα, εργαζόμενους οικογενειάρχες ή μη, ανθρώπους που ζουν δίπλα μας και σήμερα για αυτούς είναι μια πολύ δύσκολη μέρα...
Σκέφτομαι κυρίως όμως πως αύριο τα δύο μικρότερα παιδιά μου θα με ρωτήσουν τί συνέβη και δεν έχει τα κανάλια , μαμά της ΕΡΤ;
Και τότε θα πρέπει να μιλήσουμε μαζί τους για την κρίση της δημοκρατίας και της οικονομίας, για τους ανθρώπους που θα μείνουν χωρίς δουλειά, για τις αναπάντεχες ανατροπές της ζωής, για τα λάθη που κάποτε πρέπει να πληρώνονται δυστυχώς όμως όχι πάντα από αυτούς που έχουν την ευθύνη γι΄αυτά, για τις σπατάλες και την κακοδιαχείριση, για τα συμφέροντα και τον αθέμιτο ανταγωνισμό, για τον πόλεμο που ζούμε ...
Άρα θα μιλήσουμε για την ίδια τη ζωή μας.
Ακούω το σήμα της ΕΡΤ ξανά και ξανά σαν να την αποχαιρετώ...σαν ταινία περνούν εικόνες της ζωής μου από τα βλέφαρα που ανοιγοκλείνουν κουρασμένα γιατί η ΕΡΤ είναι η κιβωτός των αναμνήσεων της δικής μου γενιάς.
Με πληγώνει όμως πιο πολύ που θα σιγήσει το ραδιόφωνο μου...
Ακούω ξανά το σήμα και μαζί με τις μνήμες που ανασύρονται σκέφτομαι τη σημειολογία του... πως δηλαδή από μια φλογέρα και έναν ταπεινό τσομπανάκο που εξέφραζε την ελληνικότητα του Μάνου και τη δική μου φτάσαμε να τα χάνουμε όλα αυτά σε μια δήθεν ατμόσφαιρα βαριάς και σάπιας λαμογιάς των προηγούμενων χρόνων, της πλαστικής ευμάρειας και πως η καθαρότητα του εθνικού ύμνου σιώπησε και "χαρίστηκε" σε απάτριδες, γιατί ήταν μπανάλ για όλους τις προηγούμενες δεκαετίες...
Στεναχωριέμα που ζω αυτά...
Κύκλοι ζωής κλείνουν....
Σκόρπιες σκέψεις και αδιόρατη αναγούλα και σιχαμάρα... Μεγαλώνω μάλλον!!!! ( Σύλια Ζέττα-Διευκρινίζω ότι όλα τα κείμενα της σχεδίας είναι προσωπικές μου σκέψεις ενώ κείμενα άλλων συγγραφέων αναφέρονται με το όνομά του)
