28.10.12

Μήνυμα του Υφ. Παιδείας για τη 28η Οκτωβρίου

Η 28η Οκτωβρίου είναι μέρα τιμής και ιστορικής μνήμης με διαχρονικούς συμβολισμούς. Συμβολίζει την αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι στα ολοκληρωτικά καθεστώτα του φασισμού και του ναζισμού.
 Συμβολίζει την υπεράσπιση της εθνικής αξιοπρέπειας και των αξιών της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απέναντι σε κάθε επιβουλή.
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου ανακαλεί στην ιστορική μνήμη το ΟΧΙ των Ελλήνων ως φρόνημα και ως πράξη αντίστασης, παλλαϊκής συμμετοχής στον κοινό αγώνα, αλλά και ελπίδας. Γι' αυτό και αποτελεί σημείο αναφοράς για τη νέα γενιά της πατρίδας μας.
Η υπεράσπιση της εθνικής αξιοπρέπειας, η αντιμετώπιση των κινδύνων εκφασισμού της κοινωνίας μας, της μισαλλοδοξίας και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παραμένουν σύγχρονα διακυβεύματα που κινητοποιούν τις δυνάμεις του ελληνικού λαού.
Σε αυτή την προσπάθεια το ελληνικό Σχολείο διαδραματίζει σημαντικό ρόλο και συμβάλλει στην ενεργοποίηση των εκπαιδευτικών θεσμών για τη διαμόρφωση υπεύθυνων και συνειδητοποιημένων πολιτών με αντίληψη της ιστορικής, εθνικής και κοινωνικής ευθύνης τους.
Το μήνυμα της αντίστασης του ελληνικού λαού το 1940 είναι διαχρονικά μήνυμα συμμετοχής, αγωνιστικότητας και ελπίδας, για να θυμίζει ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κάθε κίνδυνο ενωμένοι και αλληλέγγυοι.
Πηγή: http://www.esos.gr

Ένα ιστολόγιο για την αντίσταση των γυναικών και των νέων

Πάνε τρία και πλέον έτη που είχα δημιουργήσει το ιστολόγιο με τίτλο: "Η Γυναίκα και οι νέοι στην Αντίσταση" σε μια προσπάθεια αξιοποίησης ενός νέου τότε και δυναμικού  περιβάλλοντος  μάθησης,  στη διδασκαλία της Ιστορίας.
Κύριος στόχος και πάλι το ταξίδι: ένα δημιουργικό  και ενδιαφέρον ταξίδι στο χρόνο και το ιστορικό παρελθόν για να γίνει η γνώση ελκυστικότερη. Παράλληλα όμως το ιστολόγιο αποτέλεσε και μια πρόταση για να  ξεκινήσει ένας διάλογος με τους συναδέλφους και τους μαθητές σχετικά με τις δυνατότητες αξιοποίησης των ψηφιακών μέσων τόσο στο τυπικό πρόγραμμα σπουδών, όσο και στο άτυπο όπως π.χ. ο σχεδιασμός μιας σχολικής γιορτής.
Στο ιστολόγιο υπάρχει ένα αρκετά πλούσιο υλικό βιβλιογραφικό και ψηφιακό που μπορεί να αποτελέσει μια πρώτη βασική  ύλη για τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.Ήταν δε μεγάλη η χαρά όταν συνάδελφοι μου έλεγαν ότι το έχουν επισκεφθεί και το έχουν χρησιμοποιήσει.
Με τα φύλλα εργασίας του ιστολογίου  οι μαθητές καλούνται να ερευνήσουν τον τρόπο που βίωσαν τη γερμανική κατοχή και τα χρόνια της ελληνικής αντίστασης, οι γυναίκες και οι νέοι εκείνης της εποχής, αξιοποιώντας στο μέγιστο δυνατό σημείο τα σύγχρονα ψηφιακά μέσα.
Αυτές τις μέρες με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, το ξεφύλισσα ξανά το χαίδεψα μετά από πολύ καιρό και ανανέωσα την πρώτη του σελίδα με πιο φρέσκο υλικό. Βρήκα και ελλείψεις και δυνατότητες βελτίωσης. Παρόλα αυτά όμως ομολογώ ότι το αγάπησα αυτό το ιστολόγιο, όπως και ό,τι μοιράστηκα με τους συναδέλφους και τους μαθητές μου. Για ρίξτε μια ματιά:

http://gynaika-antistasi.blogspot.gr/

22.10.12

Έργα τέχνης του Λούβρου στη Θεσσαλονίκη



Τις πολλές όψεις του Μουσείου του Λούβρου θα έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει το κοινό της Θεσσαλονίκης –κάτοικοι και επισκέπτες- το επόμενο διάστημα, για πρώτη φορά μέσα από τις εκθέσεις που διοργανώνονται και φιλοξενούνται στα μουσεία της «Κίνησης των 5 Μουσείων Θεσσαλονίκης» (Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης) με το γενικό τίτλο «Έργα τέχνης από το Λούβρο στη Θεσσαλονίκη», από τις 12 Οκτωβρίου 2012 έως τις 27 Ιανουαρίου 2013.
Η διοργάνωση τελεί υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Γαλλίας στην Ελλάδα και του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος, πραγματοποιείται στο πλαίσιο της συνεργασίας του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού με το Μουσείο του Λούβρου, σε συνέχεια της εξαιρετικά επιτυχημένης έκθεσης που πραγματοποιήθηκε στο μουσείο της γαλλικής πρωτεύουσας για την Αρχαία Μακεδονία και το Βασίλειο του Μεγάλου Αλεξάνδρου με έργα από μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους της Μακεδονίας (Οκτώβριος 2011-Ιανουάριος 2012), και εντάσσεται στις δράσεις για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και τα 47α ΔΗΜΗΤΡΙΑ που διοργανώνει ο Δήμος Θεσσαλονίκης.
  • Το πρόγραμμα των δράσεων και στα 5 Μουσεία της πόλης εδώ 
Σχετικά άρθρα:

18.10.12

Το Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Οδυσσέα Ελύτη



18 Οκτωβρίου 1979, έγινε η αναγγελία από τη Σουηδική Ακαδημία της απονομής του βραβείου νόμπελ λογοτεχνίας στον Οδυσσέα Ελύτη για την ποίησή του, η οποία, με φόντο την ελληνική παράδοση, ζωντανεύει με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική καθαρότητα βλέμματος τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργικότητα, σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης. Ο Ελύτης παρέστη στην καθιερωμένη τελετή απονομής του βραβείου στις 10 Δεκεμβρίου του 1979, παραλαμβάνοντάς το από τον Βασιλέα Κάρολο Γουστάβο και γνωρίζοντας παγκόσμια δημοσιότητα. Τον επόμενο χρόνο κατέθεσε το χρυσό μετάλλιο και τα διπλώματα του βραβείου στο Μουσείο Μπενάκη. Την απονομή του Νόμπελ ακολούθησαν τιμητικές διακρίσεις εντός και εκτός Ελλάδας, μεταξύ αυτών και η απονομή φόρου τιμής σε ειδική συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων, η αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, η ίδρυση έδρας νεοελληνικών σπουδών με τίτλο “Έδρα Ελύτη” στο πανεπιστήμιο Rutgers του Νιου Τζέρσεϊ, καθώς και η απονομή του αργυρού μεταλλίου Benson από τη Βασιλική Φιλολογική Εταιρεία του Λονδίνου.
Ευκαιρία να θυμηθούμε το λόγο που εκφώνησε κατά την παραλαβή του  βραβείου ο Οδυσσέας Ελύτης. Και μετά να τον ακούσουμε στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε.
«Ας μου επιτραπεί, παρακαλώ, να μιλήσω στο όνομα της φωτεινότητας και της διαφάνειας. 
Επειδή οι ιδιότητες αυτές είναι που καθορίσανε τον χώρο μέσα στον οποίο μου ετάχθη να μεγαλώσω και να ζήσω. Και αυτές είναι που ένιωσα, σιγά-σιγά, να ταυτίζονται μέσα μου με την ανάγκη να εκφρασθώ.
Είναι σωστό να προσκομίζει κανείς στην τέχνη αυτά που του υπαγορεύουν η προσωπική του εμπειρία και οι αρετές της γλώσσας του. 
Πολύ περισσότερο όταν οι καιροί είναι σκοτεινοί και αυτό που του υπαγορεύουν είναι μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ορατότητα.
Δεν μιλώ για τη φυσική ικανότητα να συλλαμβάνει κανείς τ’ αντικείμενα σ’ όλες τους τις λεπτομέρειες αλλά για τη μεταφορική, να κρατά την ουσία τους και να τα οδηγεί σε μια καθαρότητα τέτοια που να υποδηλώνει συνάμα την μεταφυσική τους σημασιολογία. 
Ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίστηκαν την ύλη οι γλύπτες της Κυκλαδικής περιόδου, που έφτασαν ίσια-ίσια να ξεπεράσουν την ύλη, το δείχνει καθαρά. Οπως επίσης, ο τρόπος που οι εικονογράφοι του Βυζαντίου επέτυχαν από το καθαρό χρώμα να υποβάλλουν το «θείο». 
Μια τέτοια, διεισδυτική και συνάμα μεταμορφωτική, επέμβαση, μέσα στην πραγματικότητα επεχείρησε πιστεύω ανέκαθεν και κάθε υψηλή ποίηση.
Οχι ν’ αρκεστεί στο «νυν έχον» αλλά να επεκταθεί στο «δυνατόν γενέσθαι».
Κάτι που, είναι η αλήθεια, δεν εκτιμήθηκε πάντοτε. Ισως γιατί οι ομαδικές νευρώσεις δεν το επέτρεψαν. Ισως γιατί ο ωφελιμισμός δεν άφησε τα μάτια των ανθρώπων ανοιχτά όσο χρειάζεται. Η ομορφιά και το φως συνέβη να εκληφθούν άκαιρα ή ανώδυνα. Και όμως. Η διεργασία που απαιτείται για να φτάσει κανείς στο σχήμα του Αγγέλου είναι, πιστεύω πολύ πιο επώδυνη από την άλλη που εκμαιεύει όλων των λογιών τους Δαιμόνους.
Βέβαια υπάρχει το αίνιγμα. Βέβαια υπάρχει το μυστήριο.
Αλλά το μυστήριο δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους για να μας εντυπωσιάσει απλώς. Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε ομορφιά. Την ομορφιά που είναι μια οδός -η μόνη ίσως οδός- προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει. Επειδή αυτό είναι στο βάθος η ποίηση: η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει.
Από τα μυριάδες μυστικά σήματα, που μ’ αυτά είναι διάσπαρτος ο κόσμος και που αποτελούν άλλες τόσες συλλαβές μιας άγνωστης γλώσσας, να συνθέσεις λέξεις και από τις λέξεις φράσεις που η αποκρυπτογράφησή τους να σε φέρνει πιο κοντά στην βαθύτερη αλήθεια.
Πού λοιπόν βρίσκεται σε έσχατη ανάλυση η αλήθεια; Στην φθορά και στον θάνατο που διαπιστώνουμε κάθε μέρα γύρω μας ή στη ροπή που μας ωθεί να πιστεύουμε ότι αυτός ο κόσμος είναι ακατάλυτος και αιώνιος; Είναι φρόνιμο ν’ αποφεύγουμε τις μεγαλεπήβολες εκφράσεις, το ξέρω. Οι κατά καιρούς κοσμολογικές θεωρίες τις χρησιμοποίησαν, ήρθαν σε σύγκρουση, ακμάσανε, πέρασαν. Η ουσία όμως έμεινε, μένει. Και η ποίηση, που εγείρεται στο σημείον όπου ο ορθολογισμός καταθέτει τα όπλα του για να τ’ αναλάβει εκείνη και να προχωρήσει μέσα στην απαγορευμένη ζώνη, ελέγχεται να είναι ίσια-ίσια εκείνη που προσβάλλεται λιγότερο από τη φθορά. Διασώζει σε καθαρή μορφή τα μόνιμα, τα βιώσιμα στοιχεία που καταντούν δυσδιάκριτα μέσα στο σκότος της συνείδησης όπως τα φύκια μέσα στους βυθούς των θαλασσών.
Να γιατί μας χρειάζεται η διαφάνεια. Για να διακρίνουμε τους κόμπους στο νήμα που μες από τους αιώνες τεντώνεται και μας βοηθεί να σταθούμε όρθιοι πάνω σ’ αυτή τη γη.
Από τον Ηράκλειτο έως τον Πλάτωνα και από τον Πλάτωνα έως τον Ιησού διακρίνουμε αυτό το «δέσιμο» που φτάνει κάτω από διάφορες μορφές ως τις ημέρες μας και που μας λέει περίπου το ίδιο: ότι εντός του κόσμου τούτου εμπεριέχεται και με τα στοιχεία του κόσμου τούτου ανασυντίθεται ο άλλος κόσμος, ο «πέραν» η δεύτερη πραγματικότητα η υπερτοποθετημένη επάνω σ’ αυτήν όπου παρά φύσιν ζούμε. Είναι μια πραγματικότητα που τη δικαιούμαστε και που από δική μας ανικανότητα δεν αξιωνόμαστε.
Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σε εποχές υγιείς το κάλλος ταυτίσθηκε με το αγαθόν και το αγαθόν με τον Ηλιο. Κατά το μέτρο που η συνείδηση καθαίρεται και πληρούται με φως, τα μελανά σημεία υποχωρούν και σβήνουν αφήνοντας κενά που -όπως ακριβώς στους φυσικούς νόμους- τα αντίθετά τους έρχονται να πληρώσουν τη θέση τους.
Κι αυτό, με τέτοιον τρόπο που τελικά το δημιουργημένο αποτέλεσμα να στηρίζεται και στις δύο πλευρές, θέλω να πω στο «εδώ» και στο «επέκεινα». Ο Ηράκλειτος δεν είχε ήδη μιλήσει για μιαν «εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίην»; Εάν είναι ο Απόλλων ή η Αφροδίτη, ο Χριστός ή η Παναγία, που ενσαρκώνουν και προσωποποιούν την ανάγκη να δούμε υλοποιημένο εκείνο που σε ορισμένες στιγμές διαισθανόμαστε, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η αναπνοή της αθανασίας που μας επιτρέπουν. Η ποίηση οφείλει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, πέραν από συγκεκριμένα δόγματα, να επιτρέπει αυτή την αναπνοή.
Πως να μην αναφερθώ εδώ πέρα στον Φρειδερίκο Χαίλντερλιν, τον μεγάλο ποιητή που με το ίδιο πνεύμα εστράφηκε προς τους Θεούς του Ολύμπου και προς τον Ιησού; Η σταθερότητα που έδωσε σ’ ένα είδος οράματος είναι ανεκτίμητη. Και η έκταση που μας αποκάλυψε μεγάλη. Θα έλεγα τρομακτική. Αυτή άλλωστε είναι που τον έκανε, όταν μόλις ακόμη άρχιζε το κακό που σήμερα μας πλήττει, ν’ ανακράξει: Wozu Dichter in durftiger Zeit!
Οι καιροί φευ εστάθηκαν ανέκαθεν για τον άνθρωπο durftiger. Αλλά και η ποίηση ανέκαθεν λειτουργούσε. Δύο φαινόμενα προορισμένα να συνοδεύουν την επίγεια μοίρα μας και που το ένα τους αντισταθμίζει το άλλο. Πως αλλιώς. Αφού και η νύχτα και τ’ άστρα εάν μας γίνονται αντιληπτά είναι χάρη στον ήλιο.
Με τη διαφορά ότι ο ήλιος, κατά τη ρήση του αρχαίου σοφού, εάν υπερβεί τα μέτρα καταντά «ύβρις». Χρειάζεται να βρισκόμαστε στη σωστή απόσταση από τον ηθικόν ήλιο, όπως ο πλανήτης μας από τον φυσικόν ήλιο, για να γίνεται η ζωή επιτρεπτή. Μας έφταιγε άλλοτε η αμάθεια. Σήμερα μας φταίει η μεγάλη γνώση. Δεν έρχομαι μ’ αυτά που λέω να προστεθώ στην μακρά σειρά των επικριτών του τεχνικού μας πολιτισμού. Μια σοφία παλαιή όσο και η χώρα που μ’ εξέθρεψε, μ’ εδίδαξε να δέχομαι την εξέλιξη, να χωνεύω την πρόοδο μαζί με όλα της τα παρεπόμενα, όσο δυσάρεστα και αν μπορεί να είναι αυτά.
Τότε όμως η ποίηση; Τί αντιπροσωπεύει μέσα σε μια τέτοια κοινωνία; Απαντώ: τον μόνο χώρο όπου η δύναμη του αριθμού δεν έχει πέραση. Και ακριβώς, η εφετινή απόφασή σας να τιμήσετε στο πρόσωπό μου την ποίηση μιας μικρής χώρας δείχνει σε πόσο αρμονική ανταπόκριση βρίσκεστε με την χαριστική αντίληψη της τέχνης, την αντίληψη ότι η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών.
Είναι, το ξέρω, άτοπο ν’ αναφέρεται κανείς σε προσωπικές περιπτώσεις. Και ακόμη πιο άτοπο να παινά το σπίτι του. Είναι όμως κάποτε απαραίτητο, στο βαθμό που αυτά βοηθούν να δούμε πιο καθαρά μιαν ορισμένη κατάσταση πραγμάτων. Και είναι σήμερα η περίπτωση. Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ’ όλ’ αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ’ ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μία Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. -χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρυσμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας. Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν’ αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος εικοσιπέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Να τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση.
Η σφαίρα που σχηματίζει η νέα ελληνική ποίηση έχει, θα μπορούσε να πει κανείς, όπως κάθε σφαίρα δύο πόλους: τον βόρειο και τον νότιο. Στον ένα τοποθετείται ο Διονύσιος Σολωμός που από την άποψη της εκφραστικής επέτυχε -προτού υπάρξει ο Mallarme στα ευρωπαϊκά γράμματα- να χαράξει με άκρα συνέπεια και αυστηρότητα την αντίληψη της καθαρής ποίησης με όλα της τα παρεπόμενα: να υποτάξει το αίσθημα στη διάνοια, να εξευγενίσει την έκφραση και να δραστηριοποιήσει όλες τις δυνατότητες του γλωσσικού οργάνου προς την κατεύθυνση του θαύματος. Στον άλλο πόλο, τοποθετείται ο Κ. Π. Καβάφης, αυτός που παράλληλα με τον T.S. Eliot έφτασε στην άκρα λιτότητα, στη μεγαλύτερη δυνατή εκφραστική ακρίβεια, εξουδετερώνοντας τον πληθωρισμό στη διατύπωση των προσωπικών του βιωμάτων.
Ανάμεσα στους δύο αυτούς πόλους κινήθηκαν οι μεγάλοι μας άλλοι ποιητές, ο Ανδρέας Κάλβος, ο Κωστής Παλαμάς, ο Άγγελος Σικελιανός, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Γιώργος Σεφέρης, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο προς το ένa ή το άλλο από τα δύο άκρα. Αυτή είναι μια πρόχειρη και όσο γίνεται πιο σχηματική χαρτογράφηση του νεοελληνικού ποιητικού λόγου. Το πρόβλημα για μας που ακολουθήσαμε ήταν να επωμιστούμε τα υψηλά διδάγματα που μας κληροδότησαν και, ο καθένας με τον τρόπο του, να τ’ αρμόσουμε πάνω στη σύγχρονη ευαισθησία. Πέραν από τα όρια της τεχνικής, οφείλαμε να φτάσουμε σε μια σύνθεση που από το ένα μέρος ν’ αναχωνεύει τα στοιχεία της ελληνικής παράδοσης και από το άλλο να εκφράζει τα κοινωνικά και ψυχολογικά αιτήματα της εποχής μας. Με άλλα λόγια, να φτάσουμε να προβάλλουμε τον τύπο του «Ευρωπαίου-Ελληνα». Δεν μιλώ για επιτυχίες μιλώ για προσπάθειες. Οι κατευθύνσεις είναι που έχουν σημασία για τον μελετητή της λογοτεχνίας.
Πώς όμως ν’ αναπτυχθούν οι κατευθύνσεις αυτές ελεύθερα όταν οι συνθήκες της ζωής είναι στις ημέρες μας εξοντωτικές για τον δημιουργό; Και πως να διαμορφωθεί η πνευματική κοινότητα όταν οι φραγμοί των γλωσσών ορθώνονται αξεπέραστοι; Σας γνωρίζουμε και μας γνωρίζετε από το 20 ή έστω το 30% που απομένει ύστερα από την μεταγλώττιση. Ειδικά εμείς όλοι, όσοι κρατάμε από μια συγκεκριμένη παράδοση και αποβλέπουμε στα θαύματα του λόγου, στον σπινθήρα που τινάζουν εκάστοτε δύο λέξεις κατάλληλα τοποθετημένες, παραμένουμε βουβοί, αμετάδοτοι. Πάσχουμε από την έλλειψη μιας κοινής γλώσσας. Και ο αντίκτυπος απ’ αυτή την έλλειψη -αν ανεβούμε την κλίμακα- σημειώνεται ακόμη και στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της κοινής μας πατρίδας, της Ευρώπης.
Λέμε, και το διαπιστώνουμε κάθε μέρα, ότι ζούμε σ’ ένα χάος ηθικό. Κι αυτό, τη στιγμή που ποτέ άλλοτε η κατανομή των στοιχείων της υλικής μας ύπαρξης δεν έγινε με τόσο σύστημα, τόση στρατιωτική θα έλεγα τάξη, τόσον αδυσώπητο έλεγχο. Η αντίφαση είναι διδακτική. Όταν σε δύο σκέλη το ένα υπερτραφεί, το άλλο ατροφεί. Μια αξιέπαινη ροπή να συνενωθούν σε ενιαία μονάδα οι λαοί της Ευρώπης, προσκόπτει σήμερα στην αδυναμία να συμπέσουν τα ατροφικά και τα υπερτροφικά σκέλη του πολιτισμού μας. Οι αξίες μας ούτε αυτές δεν αποτελούν μια γλώσσα κοινή.
Για τον ποιητή – μπορεί να φαίνεται παράξενο αλλά είναι αληθές -η μόνη κοινή γλώσσα που αισθάνεται να του απομένει είναι οι αισθήσεις. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο τρόπος που αγγίζονται δύο σώματα δεν άλλαξε. Μήτε οδήγησε σε καμιά σύγκρουση όπως οι εικοσάδες των ιδεολογιών που αιματοκύλισαν τις κοινωνίες μας και μας άφησαν με αδειανά χέρια.
Όμως όταν μιλώ για αισθήσεις δεν εννοώ το προσιτό, πρώτο ή δεύτερο, επίπεδό τους. Εννοώ το απώτατο. Εννοώ τις «αναλογίες των αισθήσεων» στο πνεύμα. Ολες οι τέχνες μιλούν με ανάλογα. Μια οσμή μπορεί να είναι ο βούρκος ή η αγνότητα. Η ευθεία γραμμή ή η καμπύλη, ο οξύς ή ο βαθύς ήχος, αποτελούν μεταφράσεις κάποιας οπτικής ή ακουστικής επαφής. Όλοι μας γράφουμε καλά ή κακά ποιήματα κατά το μέτρο που ζούμε και διανοούμαστε με την καλή ή την κακή σημασία του όρου. Μια εικόνα πελάγους από τον Ομηρο φτάνει άθικτη ως τις ημέρες μας. Ο Rimbaud την αναφέρει σαν mer melee au soleil και την ταυτίζει με την αιωνιότητα. Ενα κορίτσι που κρατάει ένα κλώνο μυρτιάς από τον Αρχίλοχο επιβιοί σ’ έναν πίνακα του Matisse και μας καθιστά πιο απτή την αίσθηση, τη μεσογειακή, της καθαρότητας.
Εδώ αξίζει να σκεφτεί κανείς ότι ακόμη και μία παρθένος της βυζαντινής εικονογραφίας, δεν διαφέρει πολύ. Παρά ένα κάτι ελάχιστο, συχνά, το εγκώσμιο φως γίνεται υπερκόσμιο και τανάπαλιν. Μια αίσθηση που μας δόθηκε από τους αρχαίους και μια άλλη από τους μεσαιωνικούς έρχονται να γεννήσουν μια τρίτη που τους μοιάζει όπως το παιδί στους γεννήτορές του.
Μπορεί η ποίηση ν’ ακολουθήσει έναν τέτοιο δρόμο; Οι αισθήσεις μες απ’ τον αδιάκοπο καθαρμό τους να φτάσουν στην αγιότητα; Τότε η αναλογία τους θα επαναστραφεί επάνω στον υλικό κόσμο και θα τον επηρεάσει.
Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα. Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση και δη στους καιρούς τους durftiger είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ’ όλ’ αυτά βρίσκεται στα χέρια μας”.


Φόρουμ για το Ασφαλές Διαδίκτυο 2012

Στις 18 και 19 Οκτωβρίου θα πραγματοποιηθεί το φετινό Φόρουμ για το Ασφαλές Διαδίκτυο 2012 με τόπο συνάντησης τις Βρυξέλλες και θεματική «Δημιουργώντας ένα καλύτερο Διαδίκτυο για τα Παιδιά και τους Νέους». Το SIF (Safer Internet Forum) διοργανώνεται από το 2004 και σε ετήσια βάση στο πλαίσιο του προγράμματος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Safer Internet. Στόχος είναι η προώθηση του ευρύτερου διαλόγου μεταξύ εκπροσώπων της βιομηχανίας,  ρυθμιστικών αρχών,  οργανώσεων για την προστασία του παιδιού και  πολιτικών παραγόντων, για θέματα της επικαιρότητας σχετικά με το ασφαλές Διαδίκτυο. 








Η φετινή ατζέντα της συνάντησης θα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, θέματα σχετικά με τη βελτίωση της ποιότητας του περιεχομένου που παρέχεται online αλλά και των ίδιων των υπηρεσιών, τις θετικές εμπειρίες και συμπεριφορές στο Διαδίκτυο, τη κατηγοριοποίηση του περιεχομένου και το ρόλο των εργαλείων γονικού ελέγχου καθώς και την επίδραση της τεχνολογίας στα άτομα και την κοινωνία.

Στο πλαίσιο της διεξαγωγής του Φόρουμ για το Ασφαλές Διαδίκτυο θα πραγματοποιηθεί διήμερη προπαρασκευαστική συνάντηση του 4ου  Πανευρωπαϊκού Πάνελ Νέων. Στο πάνελ λαμβάνουν μέρος 30 έφηβοι, συνοδευόμενοι από τους γονείς ή τους εκπαιδευτικούς τους, από τις 30 χώρες-μέλη του Δικτύου Εθνικών Κέντρων Επαγρύπνησης για ένα Ασφαλέστερο ΔιαδίκτυοInsafe, για να συζητήσουν το μέλλον του Διαδικτύου και των online τεχνολογιών, με στόχο τη διαπολιτισμική ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών σχετικά με το πώς το Διαδίκτυο θα γίνει ένα καλύτερο περιβάλλον για τα παιδιά.

Πληροφορίες για τον τόπο διεξαγωγής και την ατζέντα του φόρουμ βρίσκετε εδώ


Πηγή:http://saferinternet.gr

Η φτώχεια έχει πρόσωπο


«Δε μπορώ να κάνω προβλέψεις. Το θέμα είναι ότι οι ισορροπίες χάνονται». Ο οικονομολόγος, Διονύσης Μπαλούρδος, πήρε πολλές συνεντεύξεις για να σκιαγραφήσει το «Κοινωνικό Πορτρέτο της Ελλάδας του 2012». Είναι η μελέτη που εκπόνησε το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (2012) και δόθηκε στη δημοσιότητα πριν από ένα μήνα.(...)

«Είναι ευφημισμός να μιλάει η Eurostat για κίνδυνο φτώχειας», διευκρινίζει η πρόεδρος του δικτύου για τα Δικαιώματα του Παιδιού, Μυρσίνη Ζορμπά, και συνεχίζει: «Η φτώχεια ήταν εδώ και πριν την κρίση, εξίσου σκληρή αλλά για λιγότερους. Δεν ξεριζώθηκε ποτέ, αντίθετα ξορκίστηκε για χρόνια με τη φιλανθρωπία, τα κοσμικά γκαλά και την μεταποικιακή φροντίδα. Υποκρισίες. Τώρα η φτώχεια γίνεται πιο ευδιάκριτη γιατί δεν περιορίζεται πια στα τσιγγανόπουλα, στις παρυφές της πόλης ή στα φτηνά υπόγεια, εκεί που ζούσαν οι Άλλοι, αλλά έχει εισβάλει στο κέντρο της ζωής των μεσαίων στρωμάτων, της ζωής μας».
Αυτό που χρειάζεται, σύμφωνα με την Μ. Ζορμπά, είναι ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας, βαθιά προοδευτικές δημόσιες πολιτικές, σοβαρές κοινωνικές υπηρεσίες και ικανό και αφοσιωμένο εθελοντισμό. «Κανένα παιδί δε ζει σήμερα ανέμελο όπως πριν και δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για ‘μια κρίση που δεν είναι δική του».
Διαβάστε όλο το δημοσιογραφικό αφιέρωμα της Athens Voice στην Παγκόσμια Μέρα Κατά της Φτώχειας εδώ 


8.10.12

Άμεση διευθέτηση ζητημάτων που εκκρεμούν σε σχέση με την Επιμόρφωση Τ.Π.Ε. Β΄ Επιπέδου

Την άμεση διευθέτηση ζητημάτων που εκκρεμούν σε σχέση με την Επιμόρφωση Τ.Π.Ε. Β΄ Επιπέδου ζητά με επιστολή προς τον υπουργό Παιδείας Κ. Αρβανιστόπουλος, ο νεοσύστατος Σύλλογος Επιμορφωτών για την αξιοποίηση των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και των Επικοινωνιών στην Εκπαίδευση.Η επιστολή έχει ως εξής:
Ο Σύλλογος Επιμορφωτών για την αξιοποίηση των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και των Επικοινωνιών στην Εκπαίδευση (Σ.ΕΠ.-ΤΠΕ@Ε) - νομικό πρόσωπο μη κερδοσκοπικού ιδιωτικού δικαίου - συστάθηκε με την υπ. αριθμ. 14006/2012 ιδρυτική πράξη του Πρωτοδικείου Αθηνών.
Μέλη του συλλόγου είναι εκπαιδευτικοί της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, εγγεγραμμένοι στο Μητρώο Επιμορφωτών Β' επιπέδου του έργου «Επιμόρφωση Εκπαιδευτικών στη χρήση και αξιοποίηση των ΤΠΕ στην εκπαιδευτική και διδακτική διαδικασία».
Το επιμορφωτικό μας έργο εστιάζεται κυρίως στην: «επιμόρφωση των εκπαιδευτικών για την αξιοποίηση και εφαρμογή των ΤΠΕ στη διδακτική πράξη» του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση», ΕΣΠΑ (2007-2013), το οποίο υλοποιείται με τη συγχρηματοδότηση της ΕΕ και του ΕΚΤ, έχει ως αντικείμενο την επιμόρφωση μεγάλου αριθμού εκπαιδευτικών των ελληνικών σχολείων της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη διδακτική αξιοποίηση των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και των Επικοινωνιών στην τάξη.
Ολόκληρη η επιστολή εδώ

Προτάσεις, ιδέες και υλικό ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό….


Η  απειλή εξάπλωσης κάθε  είδους φασιστικών και ρατσιστικών αντιλήψεων στην ελληνική κοινωνία τείνει να πάρει ανησυχητικές διαστάσεις, ιδιαίτερα ανάμεσα στους μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων. Γι΄αυτό και είναι επιβεβλημένη όσο ποτέ η αναζήτηση των αιτιών του φαινομένου αλλά και η μνήμη της ιστορίας των αγώνων και των θυσιών του ελληνικού λαού ενάντια στο φασισμό.

Η εκπαιδευτική κοινότητα, ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που φαίνεται να έχει ανθεκτικές αντιστάσεις στην επέλαση του νεοφασισμού και του ρατσισμού, είναι αναγκαίο να αναλάβει πρωτοβουλίες και δράσεις για την πολιτική και πολιτιστική απομόνωση του νεοναζισμού μέσα στα σχολεία.
Υπηρετώντας αυτήν την ανάγκη εκπαιδευτικοί από τον ΣΥΛΛΟΓΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε ΑΙΓΑΛΕΩ και τη Β΄ ΕΛΜΕ ΔΥΤ. ΑΤΤΙΚΗΣ συνέλλεξαν και προετοίμασαν ποικίλο υλικό που περιλαμβάνει: τοπική ιστορία, παιδική-εφηβική λογοτεχνία, τραγούδια, ταινίες, ντοκιμαντέρ, θεατρικά σκετς και δρώμενα, βιβλιογραφία για να το διαθέσει σε όλα τα σχολεία της περιοχής.
Φιλοδοξία της πρωτοβουλίας είναι οι συνάδελφοι/ισσες να αξιοποιήσουν αυτό το υλικό τόσο στις σχολικές γιορτές (28η Οκτώβρη και 17 Νοέμβρη) όσο και σε παράλληλες εκδηλώσεις μέσα σε κάθε σχολείο και σε κάθε τάξη…..
Οι προτάσεις και το υλικό είναι διαθέσιμα στην ιστοσελίδα της alfavita

Η τεχνολογία αλλάζει το εκπαιδευτικό σκηνικό

[...] όταν χρησιμοποιούμε τον όρο «ηλεκτρονική μάθηση» -που έχει γίνει λίγο “buzzword”- πρέπει να ξεφύγουμε από το βασικό σκεπτικό που ήταν η αξιοποίηση τεχνολογιών πληροφορίας και επικοινωνιών, με έμφαση στο διαδίκτυο και τα υπερμέσα, στην εκπαίδευση.

Η ηλεκτρονική μάθηση αφορά στην αξιοποίηση όλων μοντέρνων τεχνολογιών σε ένα νέο πλαίσιο χρήσης στην εκπαίδευση και κατάρτιση. Το ζητούμενο είναι να προτείνονται αξιόπιστα κι αποτελεσματικά σενάρια που να ικανοποιούν ανάγκες των εκπαιδευόμενων κάθε ηλικίας και να αξιοποιούν την προστιθέμενη αξία της τεχνολογίας. 

Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι πολλές πρωτοβουλίες που γίνονται διεθνώς. Αρχικά, υπάρχει η τάση των «ανοικτών μαθησιακών πηγών» (openeducationalresources). Ξεκίνησε από το MIT με την πρωτοβουλία OpenCourseware (http://ocw.mit.edu) και χάρη σε γενναιόδωρες χρηματοδοτήσεις οργανισμών όπως το WilliamandFloraHewlettFoundation, κ.α. αλλά και την UNESCO το κοινό έχει ανοικτή πρόσβαση σε ποικίλο εκπαιδευτικό υλικό (π.χ. videoδιαλέξεις, σημειώσεις). Τα πιο γνωστά πανεπιστήμια έχουν πλέον κάνει και ένα βήμα παρακάτω. Προσφέρουν δωρεάν μαθήματα μέσω του διαδικτύου σε μεγάλο αριθμό ταυτόχρονων εκπαιδευόμενων. Είναι γνωστά MOOCs (massiveopenonlinecourses). Πολύ γνωστές πλατφόρμες παροχής τέτοιων μαθημάτων είναι το coursera.org και τοudacity.org. Ένα μάθημα που μόλις τελείωσε για το “Gamification” στο coursera.org είναι περίπου 80.000 εκπαιδευόμενους. 


Ολόκληρο το άρθρο του Σ. Ρετάλη, Αναπληρωτή καθηγητή Τμήμα Ψηφιακών συστημάτων του Πανεπιστημίου Πειραιά μπορείτε να διαβάσετε εδώ


Πηγή:www.capital.gr

4.10.12

5 Οκτωβρίου-Ημέρα Εκπαιδευτικών


Η 26η Σύνοδος της UNESCO καθιέρωσε την 5η Οκτωβρίου ως "Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικού" με στόχο να προβάλει σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου τη σημασία του έργου του εκπαιδευτικού για την ανάπτυξη των σύγχρονων κοινωνιών, για την ατομική και συλλογική πρόοδο και ευημερία καθώς και την πολύτιμη προσφορά τους στην παιδεία και τον πολιτισμό. Ο πολυδιάστατος και ιδιαίτερα σημαντικός ρόλος του εκπαιδευτικού  τονίζεται σήμερα περισσότερο από ποτέ μεσα στις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Η ενδυνάμωση και η στήριξη του εκπαιδευτικού οδηγεί σε ενδυνάμωση ολόκληρης της κοινωνίας και κυρίως των νέων οι οποίοι  αποτελούν το μέλλον και τη δύναμη προοπτικής τους .