...Ένας εκπαιδευτικός και δη φιλόλογος που ο ίδιος θα δονείται από έρωτα
για τη γλώσσα και τα δημιουργήματα του γλωσσικού πολιτισμού είναι αυτός που
μπορεί και πρέπει να εμπνεύσει, να
φωτίσει, να καθοδηγήσει και να προετοιμάσει ενεργούς γλωσσικά μαθητές, οι
οποίοι, «οπλισμένοι» με το οπλοστάσιο της μητρικής τους γλώσσας και θωρακισμένοι
με τις αξίες και τις ιδέες που αναβρύζουν από τα κείμενα που διδάσκονται, θα
καταφέρουν να επιβιώσουν στην «άνυδρη» και εχθρική σύγχρονη πραγματικότητα που
τους επιβάλλει τον διανοητικό ακρωτηριασμό τους.
Επειδή σκεπτόμαστε με λέξεις και ερωτευόμαστε
με στίχους …και επειδή αιώνες τώρα το
ταξίδι της ζωής μας καταλήγει στην Ιθάκη του Καβάφη …ακολουθώντας τον Οδυσσέα
στον νόστο του για την πνευματική
του πατρίδα …δεν μπορούμε …δε δικαιούμαστε ως φιλόλογοι να μη διδάσκουμε με ένα
ελκυστικό τρόπο και να μην εγγράφουμε στις ψυχές των μαθητών μας αυτά τα βαθιά
ανθρωποκεντρικά νοήματα των φιλολογικών
μαθημάτων.
Να τα διδάσκουμε όμως όχι ως νεκρά
σαρκία αλλά ως ζωντανά, ηχηρά και «θορυβώδη»,
αέναα μηνύματα που μπορούν να γίνουν οι φωτεινοί οδοδείκτες και να ανοίξουν δρόμους
στη σκέψη των νέων μας....
ολόκληρο το άρθρο μου στο σύνδεσμο:
στη σελίδα 28-29 στο 41ο τεύχος του Serfree
