Χθες το βράδυ στο Αμφιθέατρο της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης στις Σέρρες βρέθηκα κοινωνός μιας ξεχωριστής πραγματικά εκδήλωσης. Παρουσιάστηκαν παράλληλα τα βιβλία δύο σημαντικών δημιουργών, οι οποίοι συνδέονται στενά με την πόλη μας και τους ανθρώπους της. Ο πρώτος ο Γιώργος Ανδρέου με σχέσεις αίματος, ενώ ο έτερος ο Θοδωρής ο Γκόνης με σχέσεις επαγγελματικής και ψυχικής συγγένειας.
Την παρουσίαση επιμελήθηκαν με εξαίρετο τρόπο ο Κώστας Πασχάλης και η φιλόλογος Ντίνα Παπούδα, η οποία με χειμαρρώδη και άμεσο λόγο κατάφερε να σκιαγραφήσει το περιεχόμενο του βιβλίου του Θοδωρή Γκόνη, Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο «Ο ύπνος της Ανδριανουπόλεως», αλλά κράτησα την έκφραση της Ντίνας, πως απηχεί μέσα από τα πεζογραφήματα του την αναζήτηση του δημιουργού σ΄όλα αυτά που συνθέτουν ίσως την έννοια της πατρίδας. Μια έννοια ταλαιπωρημένη που βασανίζει και βασανίζεται στα χαρακώματα των λόγων και των ιδιοτελών συμφερόντων. Ποιητική η γραφή του Γκόνη, ανέφερε εμβόλιμα η αγαπητή σ΄όλους Αλεξάνδρα Μπαϊρα, συνθέτει ένα μωσαϊκό αισθήσεων γύρω από την έννοια, γιατί με την όραση, την ακοή, την αφή και την όσφρηση αποτυπώνουμε την πατρίδα μέσα μας.
«Δαίμονας ξένος», ο τίτλος του μυθιστορήματος του Γιώργου Ανδρέου, ο οποίος αυθόρμητα κάλεσε τη «δασκάλα» του, την Κ. Μπαίρα να μιλήσει για το βιβλίο δίνοντας ένα πιο προσωπικό και συγκινητικό τόνο στη βραδιά. Οι μνήμες ξεπήδησαν οι δαίμονες με την αρχαία ελληνική έννοια όπως εύστοχα παρατήρησε ο Γκόνης αναζητούνται ως ξένοι ή μη.
Και εκεί κάπου συναντήθηκαν τα έργα των δύο δημιουργών σε μια συμβολική παράλληλη εμφάνισή τους, μακριά από ατομικότητες και εγωιστικές προβολές, όπως ομολόγησε στο κοινό, ο Γιώργος Ανδρέου παίρνοντας το λόγο.
Η βραδιά έκλεισε με μια μοναδική «συγχορδία» του λόγου των δυο δημιουργών, όταν ο συνθέτης απέδωσε μελοποιημένο απόσπασμα από το κείμενο του θοδωρή Γκόνη. Για να μας συνεπάρει και να μας συγκινήσει ακόμη περισσότερο στη συνέχεια, όταν τραγούδησε το τραγούδι που έγραψε ο ίδιος για τις Σέρρες το 1993, αλλά και σε παρθενικό άκουσμα το τραγούδι «Το κυπαρίσσι στο Προδρομούδι», σε στίχους του Γκόνη.
Αληθινά μοναδική εμπειρία για τους εκλεκτούς που συμμετείχαν στην αποψινή μυσταγωγία στο αμφιθέατρο της ΔΚΒΣ.
Όταν βγήκα στο δρόμο της επιστροφής, το τοπίο ομιχλώδες και υγρό, ο ουρανός με ροζ άχλη να με σκεπάζει και εγώ να σκέφτομαι αν τελικά αγαπάς αληθινά κάτι που χάνεις ή που δεν είναι ποτέ δικό σου; Ένιωθα την πόλη να μου χαμογελά με ηδυπαθές μειδίαμα, αφού απέλαυσε την αγκαλιά ενός «ξενιτεμένου» και ενός «εραστή»…
Περιμένω πλέον τη συνάντηση με τα βιβλία…
